شبکه اتریوم در حال حرکت به سمت یک قرارداد اثبات سهام است

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک اتریوم، اتریوم به عنوان قابل برنامه ریزی ترین بلاک چین، نیروی مورد نیاز ارز دیجیتال و هزاران برنامه غیرمتمرکز دیگر را فراهم می کند.

هم اتریوم و هم بیت کوین به شما این امکان را می دهند که از ارز دیجیتال خود بدون دخالت واسطه هایی مانند بانک ها استفاده کنید.

با این حال، از آنجایی که اتریوم قابل برنامه ریزی است، می توان از آن برای ارسال بسیاری از دارایی های دیجیتال از جمله بیت کوین استفاده کرد.

البته، اتریوم برای چیزی بیش از پرداخت طراحی شده است. همانند نرم افزارهای نصب شده بر روی رایانه های شخصی، کاربران می توانند برنامه های کاربردی خود را برای اجرا بر روی بلاک چین اتریوم بسازند.

این اپلیکیشن‌های مبتنی بر اتریوم می‌توانند اطلاعات شخصی افراد را ذخیره و انتقال دهند و تراکنش‌های مالی پیچیده را حل کنند.

به لطف محبوبیت فزاینده توکن های ناهمزمان و امور مالی غیرمتمرکز، شبکه اتریوم در سال گذشته رشد قابل توجهی داشته است.

با توجه به اینکه اکثر این پروژه ها در بلاک چین اتریوم ایجاد شده اند، استقبال روزافزون آنها منجر به افزایش تعداد تراکنش های شبکه اتریوم و در نهایت مشکلاتی در آن شده است.

مشکل اینجاست که با تراکنش‌های بیشتر، استخراج‌کنندگان اتریوم مجبور می‌شوند از قدرت محاسباتی بیشتری برای احراز هویت تراکنش‌ها استفاده کنند.

این افزایش قدرت محاسباتی مصرف انرژی شبکه اتریوم را به قدری افزایش داد که کاربران آن تاثیرات زیست محیطی و پایداری شبکه اتریوم را مشاهده کردند.

برای درک بهتر این موضوع به این نکته توجه کنید که مصرف انرژی سالانه شبکه اتریوم برابر است با مصرف انرژی کل جمعیت هلند در یک سال و میزان انرژی که هر تراکنش شبکه اتریوم می تواند داشته باشد. مصرف کردن. میانگین خانواده آمریکایی در یک هفته دیر

به همین دلیل است که توسعه دهندگان اتریوم قصد دارند این بلاک چین را از شواهد مکانیزم اجماع کارآمد به مکانیزم اجماع سهام منتقل کنند.

به طور معمول، در شبکه‌های غیرمتمرکز مانند بیت‌کوین و اتریوم، کاربران با استفاده از الگوریتم‌های رضایت (اثبات کار و اثبات شرط‌بندی) تراکنش‌های موجود را تأیید می‌کنند و امنیت و صحت کار آن را تأمین می‌کنند. با این حال، تفاوت های قابل توجهی بین این دو روش وجود دارد.

اثبات کار یک مکانیسم رضایت غیرمتمرکز است که اعضای شبکه را ملزم می کند تا با حل معماهای پیچیده ریاضی جلوی خرابکاران را بگیرند.

مکانیسم‌های اثبات کار به طور گسترده در استخراج ارزهای دیجیتال، احراز هویت تراکنش‌ها و استخراج توکن‌های جدید استفاده می‌شوند.

با توجه به این روش، تراکنش‌های بیت‌کوین و سایر ارزهای دیجیتال به صورت همتا به همتا و بدون نیاز به شخص ثالث قابل اعتماد پردازش می‌شوند.

با استفاده از این روش، استخراج‌کنندگانی که در شبکه‌های غیرمتمرکز شرکت می‌کنند، به‌خاطر کاری که انجام می‌دهند و انرژی مصرف‌شده توسط شبکه پاداش دریافت می‌کنند.

با این حال، مشکل اصلی کارخانه اثبات کار این است که اگر شبکه هایی که از آن استفاده می کنند بخواهند گسترش پیدا کنند، به انرژی زیادی نیاز دارند که تنها با افزودن مین های بیشتر به شبکه امکان پذیر است.

در عوض، مکانیسم رضایت اثبات سهام نیازی به تجهیزات، سخت افزار یا مصرف برق ندارد. در این روش، کاربرانی که می خواهند تراکنش را تایید کنند، یک توکن بومی شبکه مورد علاقه خود را خریداری کرده و آن را به شبکه اختصاص می دهند.

در دنیای بلاک چین به این کار انباشتگی می گویند. این افراد برای توکن ها یا اشتراک هایی که در شبکه قرار می دهند، پاداش می گیرند.

در مکانیزم رضایت اثبات سهام، سازندگان بلوک توسط الگوریتم‌های خاصی بر اساس توکن‌های سهام انتخاب می‌شوند.

در این میان در روش اثبات کار، اولین ماینری که پازل هر بلوک را حل می کند، پاداش خود را می گیرد.

در نتیجه، برخلاف روش اثبات سهام، ماین ها با یکدیگر رقابت می کنند. با استفاده از PoW (Proof of Work Consensus)، هکرها باید ۵۱ درصد قدرت محاسباتی برای اضافه کردن بلوک های مخرب به شبکه داشته باشند.

علاوه بر این، همانطور که روش شرط بندی نشان می دهد، استفاده از ۵۱٪ حملات برای هکرها عملا غیرممکن است.

در این نوع حمله، هکرها بیش از ۵۰ درصد از قدرت شبکه را در اختیار گرفته و از آن سوء استفاده می کنند.

البته شبکه هایی مانند بیت کوین که دارای هش ریت بالایی هستند تا حد زیادی از این نوع حملات در امان هستند، اما شبکه هایی مانند اتریوم کلاسیک که کوچکتر هستند چندین برابر آسیب دیده اند.

با این حال، این نوع حمله در بلاک چین های اثبات سهام بسیار بعید و تقریبا غیرممکن است.

گفته می شود این روش نقد خاص خود را دارد. یکی از معایب روش اثبات سهام این است که هر چه سرمایه‌گذار روی توکن‌های بیشتری سرمایه‌گذاری کند، پاداش بیشتری دریافت می‌کند.

در نتیجه، سرمایه‌گذاران بزرگی که می‌توانند اتریوم بیشتری بخرند، سود بیشتری خواهند داشت و سرمایه‌گذاران کوچک‌تر با قدرت خرید کمتر، سود کمتری خواهند داشت.

از طرف دیگر، هر چه تعداد سرمایه گذاران و توکن ها بیشتر باشد، پاداش کمتری خواهد داشت.

با این حال، اگر شبکه اتریوم بتواند به سمت مکانیزم اثبات سهام حرکت کند، به اهداف خود می‌رسد و مقیاس‌پذیری را بهبود می‌بخشد، تمرکز را کاهش می‌دهد و انرژی کمتری مصرف می‌کند.

اگرچه این حادثه چندین بار به تعویق افتاده و تاریخ دقیق آن مشخص نیست، اتریوم ماینز به شدت نگران سرمایه ای است که برای خرید تجهیزات خود صرف می شود.

بسیاری از آنها نگران انتقال اتریوم هستند و نمی دانند با این دستگاه چه کنند. کارشناسان صنعت ارزهای دیجیتال می گویند معدن ها چاره ای ندارند.

راه اول فروش تجهیزات و خرید و سرمایه گذاری اتریوم با سرمایه آنهاست. اگرچه این روش منطقی به نظر می رسد، اما در عمل چندان آسان نیست. زیرا یافتن خریدار برای ابزارهای استخراج اتریوم و پردازنده های گرافیکی به خصوص در کشورهای کوچک بسیار دشوار است.

همچنین، ماینرها می توانند از دستگاه های خود برای استخراج آلتکوین های دیگر استفاده کنند.

Raven Coin، Ethereum Classic، Ergo، Conflux و Fiero ارزهای دیجیتالی هستند که در این زمینه قابل استفاده هستند.

در هر صورت، ماینرها باید آلتکوین مورد نظر خود را به طور اساسی بررسی کنند تا متحمل ضرر نشوند.

منبع: Phenopia