اینکه چگونه 50 میلیارد دلار از وجوه تسویه حساب مواد افیونی هزینه خواهد شد به این افراد بستگی دارد: شات

در حالی که بیش از 50 میلیارد دلار برای جبران اپیدمی مواد افیونی به دولت‌های ایالتی و محلی راه پیدا می‌کند، مردمی که امید زیادی به پول دارند در حال حاضر بر سر یک بازوی بوروکراسی کمتر شناخته شده این فرآیند می‌جنگند: شوراهای ایالتی که قدرت زیادی در مورد چگونگی پول نقد خرج می شود.

در 14 ایالت، این شوراها حرف نهایی را در مورد استفاده از پول دارند که از طرف شرکت‌هایی می‌آید که مسکن‌های اپیوئیدی را ساخته، توزیع می‌کنند یا می‌فروشند، از جمله Purdue Pharma، Johnson & Johnson، و Walmart. در 24 ایالت دیگر به اضافه واشنگتن دی سی، شوراها اولویت های بودجه را تعیین کرده و توصیه هایی را ارائه می کنند. اینها بر اینکه بودجه های اسکان مواد افیونی به عنوان مثال برای بهبود برنامه های درمان اعتیاد و خانه های بهبودی یا برای کارآگاهان مواد مخدر و زندان های بیشتر مصرف شود، تأثیر می گذارد.

KFF Health News، همراه با دانشگاه جان هاپکینز و Shatterproof، یک سازمان غیرانتفاعی ملی با تمرکز بر بحران اعتیاد، داده‌های اعضای شورا را در همه ایالت‌ها جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل کردند تا اولین پایگاه داده در نوع خود را ایجاد کنند.

وقتی مردم بدانند چه کسانی در این شوراها حضور دارند، می توانند ببینند که چه کسی نماینده است و چه کسی نماینده نیست و چگونه بر نحوه هزینه کردن پول تأثیر می گذارد. داده ها نشان می دهد که شوراها به همان اندازه منحصر به فرد هستند که ایالت ها از یکدیگر هستند. آنها از نظر اندازه، قدرت و میزان وجوهی که بر آن نظارت دارند، متفاوت هستند. اعضا از پزشکان، محققان و مدیران بهداشت شهرستان گرفته تا افسران مجری قانون، مدیران شهر و صاحبان مشاغل، و همچنین افرادی که در حال بهبودی هستند و والدینی که فرزندان خود را به دلیل اعتیاد از دست داده اند، طیف وسیعی را اداره می کنند.

رولی مارتینسون، یکی از همکاران سیاستگذاری با گروه آموزش غیرانتفاعی جامعه که مخارج شهرک سازی را در سرتاسر آپالاشیا دنبال می کند، گفت: بحران مصرف بیش از حد بسیار پیچیده است و بیش از صرف پول نیاز دارد. ما همچنین به افراد مناسب برای این پول نیاز داریم.»

این سوال 50 میلیارد دلاری است: آیا افراد مناسب تصمیمات را هدایت می کنند؟ در حال حاضر، ذینفعان شروع به اشاره به نگرانی های خود در مورد شوراهای ایالتی خاص خود کرده اند. مثلا:

• عضویت در شورا همیشه با جمعیت ایالت‌هایی که بیشترین آسیب را دیده‌اند – از نظر نژادی یا جغرافیایی همسو نمی‌شود.
• حضور شدید گروه‌های حرفه‌ای خاص – برای مثال، ارائه‌دهندگان خدمات درمانی، مدیران مراقبت‌های بهداشتی، یا مقامات مجری قانون – ممکن است به این معنی باشد که پول به آن منافع خاص به هزینه دیگران هدایت می‌شود.
• تعداد کمی از صندلی‌ها برای افرادی در نظر گرفته شده است که خودشان با اختلال مصرف مواد مواجه بوده‌اند یا از یکی از اعضای خانواده حمایت می‌کنند.

مسلما هیچ کس نمی تواند یک شورای عالی طراحی کند. هیچ توافقی در مورد اینکه حتی شبیه چه چیزی است وجود ندارد. اما وقتی انبوهی از پول به این بزرگی در خطر است، همه می خواهند وارد عمل شوند.

بیش از 3 میلیارد دلار از وجوه تسویه مواد افیونی در حال حاضر در خزانه دولت قرار گرفته است و اقساط آن تا سال 2038 خواهد بود. این پول به عنوان جبران خسارت برای جوامع سخت آسیب دیده و صدها هزار آمریکایی است که در دهه های اخیر بر اثر مصرف بیش از حد مواد مخدر جان خود را از دست داده اند.

تنش بین رویکردهای کاهش آسیب و اجرای قانون

اینکه جبران بحران افیونی چگونه به نظر می رسد بستگی به این دارد که از چه کسی بپرسید. افرادی که برنامه‌های خدمات سرنگ را اجرا می‌کنند ممکن است پیشنهاد کنند که بلافاصله برای داروی معکوس کننده مصرف بیش از حد نالوکسان پول خرج کنند، در حالی که مقامات بیمارستان ممکن است از سرمایه‌گذاری‌های طولانی‌مدت برای افزایش پرسنل و تخت‌های درمانی حمایت کنند.

کریستن پندرگراس، معاون سیاستگذاری ایالتی در Shatterproof می گوید: «مردم طبیعتاً می خواهند پول به سمت رشته یا علاقه خودشان برود.

و این نگرانی وجود دارد که این ممکن است بر انتخاب ها در مورد نحوه خرج کردن وجوه در بسیاری از نقاط کشور تأثیر بگذارد. برای مثال، افرادی که از برنامه‌های خدمات سرنگ یا مداخلات مشابه حمایت می‌کنند، نگران هستند که شوراهایی با تعداد بالای افسران پلیس و کلانترها در عوض بخش‌های زیادی از پول را به خرید خودروهای جوخه و جلیقه‌های ضدگلوله اختصاص دهند. و بالعکس.

با این حال، در اکثر ایالت ها، مقامات مجری قانون و عدالت کیفری کمتر از یک پنجم اعضای شورا را تشکیل می دهند. به عنوان مثال، در آلاسکا و پنسیلوانیا، آنها اصلاً نمایندگی ندارند.

البته موارد پرت وجود دارد. شورای 15 عضوی تنسی دارای دو کلانتر، یک دادستان کل فعلی و یک دادستان سابق منطقه، یک قاضی دادگاه جنایی و یک مامور ویژه از اداره تحقیقات ایالتی است. اما مانند بسیاری از شوراهای دیگر، هنوز بودجه ای به گروه های خاصی اعطا نکرده است، بنابراین خیلی زود است که بگوییم ترکیب شورا چگونه بر این تصمیمات تأثیر می گذارد.

سارا ویلی، محقق Pendergrass و Johns Hopkins، که با هم فهرست اعضای شورا را گردآوری کردند، می‌گویند ممکن است تأثیر عملی واقعی شوراها از یک رشته، منطقه جغرافیایی یا نژاد وجود داشته باشد.

پندرگراس گفت: “داشتن نمایندگی های متنوع در اتاق اطمینان حاصل می کند که تعادلی در نحوه خرج کردن بودجه وجود دارد.”

برای این منظور، کورتنی گری آلن، مدیر سازمان‌دهی پروژه حمایت از بهبودی مین، و همکارانش از همان ابتدا تصمیم گرفتند تا اطمینان حاصل کنند که شورای 15 نفره ایالت‌شان افرادی را شامل می‌شود که از آنچه به عنوان کاهش آسیب شناخته می‌شود حمایت می‌کنند، یک استراتژی بحث‌برانگیز سیاسی که هدف آن به حداقل رساندن است. خطرات استفاده از مواد مخدر در نهایت، این فشار منجر به انتصاب شش نامزد، از جمله گری آلن، به هیئت مدیره شد. اکثر آنها تجربه شخصی در مورد اعتیاد دارند.

او گفت: “من به شدت احساس می کنم که اگر این شش نفر در شورا نبودند، کاهش آسیب حتی یک دلار هم نمی شد.”

پتانسیل شکاف های جغرافیایی و نژادی

در سایر زمینه ها، برخی از افراد شروع به تمرکز بر فرصت های بالقوه از دست رفته کرده اند.

در نیوجرسی، الیزابت برک بیتی، که در دوران نقاهت از اختلال مصرف مواد است، متوجه شده است که اکثر اعضای شورای ایالت او مناطق شهری نزدیک نیویورک و فیلادلفیا را نمایندگی می کنند. او نگران است که آنها پول را به پایگاه های خود اختصاص دهند و شهرستان های روستایی را که بالاترین میزان مرگ و میر ناشی از مصرف بیش از حد دوز و موانع منحصر به فرد برای بهبودی، مانند کمبود پزشک برای درمان اعتیاد و انتقال به کلینیک های دور را دارند، حذف کنند.

ناتالی همیلتون، سخنگوی فرماندار نیوجرسی، فیل مورفی، دموکراتی که اعضا را منصوب کرد، گفت که این شورا نماینده “منطقه جغرافیایی وسیع” شامل هفت شهرستان از 21 شهرستان ایالت است.

اما تنها دو مورد از آنها – شهرستان های برلینگتون و هانتردون – توسط ارزیابی نیازهای اداره بهداشت روستایی ایالت روستایی در نظر گرفته می شوند. شهرستان های روستایی این ایالت که به شدت آسیب دیده اند، جایگاهی در جدول ندارند.

اکنون که اکثر کرسی های شورا در سراسر کشور پر شده است، نگرانی ها در مورد برابری نژادی در حال افزایش است.

لوئیزیانا، که نزدیک به یک سوم جمعیت آن سیاه پوست هستند، هیچ عضو شورای سیاهپوست ندارد. در اوهایو، جایی که ساکنان سیاه‌پوست بر اثر مصرف بیش از حد دوز با بالاترین نرخ‌ها جان خود را از دست می‌دهند، تنها یکی از 29 عضو شورا سیاه‌پوست است.

فیلیپ رادرفورد، مدیر عامل Faces & Voices of Recovery و سیاه پوست می گوید: «این تصور وجود دارد که این پول برای افرادی که شبیه من هستند نیست. گروه او افراد در حال بهبودی را سازماندهی می کند تا از مسائل اعتیاد حمایت کنند.

تحقیقات نشان می‌دهد سیاه‌پوستان آمریکایی سریع‌ترین نرخ مرگ و میر ناشی از مصرف بیش از حد را دارند و با بیشترین موانع برای درمان‌های استاندارد طلا مواجه هستند.

فراخوانی برای نمایندگی از طرف کسانی که شخصاً تحت تأثیر قرار گرفته اند

در چندین ایالت، ساکنان از نبود اعضای شورا با دانش دست اول اعتیاد ابراز تاسف کرده اند، که بتوانند دلارهای تسویه حساب را بر اساس تجربیات شخصی در سیستم های درمان و عدالت کیفری هدایت کنند. در عوض، شوراها از ارائه دهندگان درمان و سازمان های مراقبت های بهداشتی اشباع شده اند.

و این نیز ابروها را بالا می برد.

تریسی ام. گاردنر، که رهبری حمایت از سیاست در مرکز اقدام حقوقی مستقر در نیویورک را بر عهده دارد، گفت: «ارائه دهندگان خدمات منافع پولی خواهند داشت. او گفت، اگرچه اکثر آنها افراد خوبی هستند که برنامه‌های درمانی خوبی را اجرا می‌کنند، اما با هدف بهبود و ثبات مردم تضاد ذاتی دارند.

گاردنر گفت: “این کار برای از بین بردن برنامه های درمانی است.” ما هرگز نباید مدل کسب و کار را فراموش کنیم. این مدل برای HIV وجود داشت، برای COVID وجود داشت، و برای همه گیری اوردوز وجود داشت.»

شوراهای کارولینای جنوبی و نیویورک قبلاً شاهد بحث‌هایی در این زمینه بوده‌اند – زمانی که سازمان‌های مرتبط با اعضا دنبال می‌شوند یا بودجه دریافت می‌کنند. این اتفاق عجیبی نیست، زیرا اعضا برای کارهای برجسته خود در این زمینه انتخاب می شوند.

شوراهای هر دو ایالت دارای سیاست های قوی تضاد منافع هستند که اعضا را ملزم به افشای ارتباطات حرفه ای و مالی می کند. نیویورک همچنین قانونی دارد که اعضای شورا را از استفاده از موقعیت خود برای منافع مالی منع می کند و کارولینای جنوبی از یک عنوان برای امتیازدهی عینی درخواست ها استفاده می کند.

این که این موقعیت‌ها بدون در نظر گرفتن نگرانی ایجاد می‌کنند، نشان می‌دهد که چقدر امید و ناامیدی در این پول گره خورده است – و تصمیم‌گیری درباره اینکه چه کسی آن را کنترل می‌کند.

گاردنر گفت: “این بزرگترین تزریق بودجه به حوزه درمان اعتیاد در حداقل 50 سال گذشته است.” “این پولی است که وارد یک سیستم گرسنه شده است.”

کالین دیگوزمن و مگان کالاتا از اخبار سلامت KFF در این گزارش مشارکت داشتند.

اخبار سلامت KFF، که قبلاً با نام Kaiser Health News (KHN) شناخته می شد، یک اتاق خبر ملی است که روزنامه نگاری عمیقی در مورد مسائل بهداشتی تولید می کند و یکی از برنامه های اصلی عملیاتی در KFF – منبع مستقل برای تحقیقات سیاست سلامت، نظرسنجی، و روزنامه نگاری.