تعداد بیشتری از دختران مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند

مورنیک گیوا اونایوو وقتی که ارائه دهندگان مهدکودک برخی از رفتارهای مربوط به دخترش، لگاسی را نشان دادند، شوکه شد. کودک نوپا به نام او پاسخ نمی داد. او از تماس چشمی اجتناب می کرد، زیاد صحبت نمی کرد و دوست داشت به تنهایی بازی کند.

اما هیچ یک از اینها برای دکتر اونایوو، مشاور و نویسنده در هیوستون، غیرعادی به نظر نمی رسید.

او گفت: “من متوجه نشدم که چیزی اشتباه است.” دخترم هم مثل من بود.

لگیسی در سال 2011، درست قبل از اینکه 3 ساله شود، مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شد. ماه ها بعد، در سن 31 سالگی، دکتر Onaiwu نیز تشخیص داده شد.

اوتیسم، یک اختلال عصبی رشدی که با مشکلات اجتماعی و ارتباطی و همچنین رفتارهای تکراری مشخص می‌شود، مدت‌هاست با پسران مرتبط بوده است. اما در دهه گذشته، از آنجایی که پزشکان، معلمان و والدین بیشتری به دنبال علائم اولیه این بیماری بوده اند، نسبت دخترانی که به آن مبتلا شده اند افزایش یافته است.

در سال 2012، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری تخمین زد که پسران 4.7 برابر دختران در معرض تشخیص اوتیسم هستند. تا سال 2018، این نسبت به 4.2 به 1 کاهش یافت. و در داده های منتشر شده توسط آژانس در ماه گذشته، این رقم 3.8 به 1 بود. در آن تحلیل جدید، بر اساس سوابق بهداشتی و آموزشی بیش از 226000 کودک 8 ساله در سراسر کشور، نرخ اوتیسم در دختران از 1 درصد فراتر رفت، که بالاترین میزان ثبت شده است.

زنان بالغ بیشتری مانند دکتر Onaiwu نیز تشخیص داده می‌شوند و این پرسش‌ها را در مورد تعداد دختران جوانی که همچنان از دست رفته یا اشتباه تشخیص داده می‌شوند، ایجاد می‌کند.

کاترین لرد، روانشناس و محقق اوتیسم در دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس، می گوید: «من فکر می کنم ما به تازگی از این موضوع آگاه می شویم که اوتیسم می تواند در دختران رخ دهد و بیشتر از تفاوت ها آگاه هستیم.

در اولین مطالعه اوتیسم که در سال 1943 منتشر شد، دکتر لئو کانر، روانپزشک در دانشگاه جانز هاپکینز، 11 کودک – هشت پسر و سه دختر – را با “میل قوی برای تنهایی و یکسانی” شناسایی کرد.

تا سال 1980 بود که اوتیسم به طور رسمی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، سیستم طبقه بندی اولیه مورد استفاده توسط روانپزشکان، به رسمیت شناخته شد. اما این تشخیص دقیقاً تعریف شده بود و نیاز به عدم علاقه فراگیر به افراد و همچنین اختلالات زبانی و تثبیت‌های خاص داشت که همگی قبل از 30 ماهگی کودک تشخیص داده شدند.

با گذشت زمان، همانطور که کارشناسان درک اوتیسم را به عنوان طیف گسترده ای از رفتارها به دست آوردند، معیارهای DSM گسترش یافت. کودکان ممکن است در ایجاد دوستی یا تقلید از دیگران مشکل داشته باشند. تاخیر در ارتباط کلامی یا غیرکلامی؛ یا علایق محدود یا تکراری، مانند اشتغال به موضوعات خاص.

دکتر لرد گفت که اکثر دخترانی که در آن روزهای اولیه مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شده بودند، دارای ناتوانی های ذهنی بودند، که شناسایی آنها را آسان تر می کرد.

او گفت و بسیاری از پزشکان نمی‌دانستند که اوتیسم می‌تواند در دخترانی که تظاهرات فیزیکی کمتر قابل توجهی از این بیماری دارند، متفاوت ظاهر شود. از آن زمان مطالعات نشان داده است که دختران مبتلا به اوتیسم بیشتر از پسران، چالش های اجتماعی خود را پنهان می کنند، گاهی اوقات با تقلید از رفتارهای دختران اطراف خود. علاوه بر این، بزرگسالان معمولاً با دختران رفتار متفاوتی می‌کنند، مثلاً به آنها می‌گویند لبخند بزنند یا تشویق می‌شوند بیشتر در بازی‌های گروهی شرکت کنند. حتی پزشکان اسباب‌بازی‌هایی که برای ارزیابی کودکان از نظر اوتیسم استفاده می‌کردند، بعداً به دلیل جذاب‌تر بودن برای پسران مورد انتقاد قرار گرفتند.

دکتر لرد گفت: «همیشه دختران اوتیسمی وجود داشته اند. “من فکر می کنم مردم خود را ناک اوت نکردند تا بدانند ممکن است با دختران کمی متفاوت رفتار شود.”

جدیدترین نسخه DSM که در سال 2013 منتشر شد، طیف وسیع تری از رفتارهایی را که ممکن است نشان دهنده اوتیسم باشد تصدیق کرد و تصریح کرد که اوتیسم در دختران ممکن است به دلیل “تظاهرات ظریف تر مشکلات اجتماعی و ارتباطی” ناشناخته بماند.

کوین پلفری، عصب شناس و محقق اوتیسم در انستیتوی مغز دانشگاه ویرجینیا، گفت که بیش از 15 سال پیش، زمانی که دخترش علائم اوتیسم را نشان داد، حتی او آنها را تشخیص نداد. پزشکان اطفال به او گفتند: “احتمالا اوتیسم نیست، او یک دختر است.”

او گفت که سیستم‌های مغزی درگیر در رفتار اجتماعی در دختران سریع‌تر رشد می‌کنند، که ممکن است یک “عامل محافظتی” برای دختران مبتلا به اوتیسم، به ویژه در اوایل دوران کودکی باشد.

دکتر پلفری گفت، اما با افزایش سن و پیچیده تر شدن روابط اجتماعی در بین دختران، دختران مبتلا به اوتیسم بیشتر برجسته می شوند و اغلب مورد آزار و اذیت قرار می گیرند.

او گفت: “این منجر به تفاوت بزرگ دیگری بین پسران و دختران می شود: دختران ممکن است بسیار بیشتر در معرض اضطراب و افسردگی باشند.”

این مشکلات روانپزشکی همچنین می تواند اوتیسم زمینه ای را پنهان کند و منجر به تشخیص اشتباه شود.

دنا گسنر، 61 ساله، دانشجوی کارشناسی ارشد مددکاری اجتماعی در دانشگاه آدلفی در گاردن سیتی، نیویورک، از زمان جوانی با چالش های اجتماعی و عاطفی روبرو بود، اما پزشکان هرگز اوتیسم را به عنوان یک تشخیص احتمالی ذکر نکردند. مانند بسیاری از دختران مبتلا به این اختلال، خانم گسنر مورد آزار جنسی قرار گرفته بود و مشکلات عاطفی او بعداً به این آزار نسبت داده شد. او همچنین به اشتباه اختلال دوقطبی تشخیص داده شد.

او تا 40 سالگی، شش سال پس از تشخیص پسرش، اوتیسم تشخیص داده نشد. او گفت که در ابتدا از این تشخیص غافلگیر شد، تا حدی به این دلیل که مبارزات پسرش – از جمله تأخیرهای زبانی و تثبیت روی فعالیت‌ها و فیلم‌های خاص – بسیار متفاوت از او بود.

او گفت: “من هرگز نمی توانستم به پسرم نگاه کنم و خودم را در انعکاس او ببینم.”

خانم گسنر و دکتر اونایوو اعضای کمیته هماهنگی اوتیسم بین سازمانی، گروهی از دانشمندان فدرال، دانشگاهیان، والدین و بزرگسالان اوتیسمی هستند که به وزارت بهداشت و خدمات انسانی در مورد تحقیقات و سیاست ها مشاوره می دهند.

اکنون که آنها با بسیاری از زنان دیگر که در بزرگسالی تشخیص داده شده اند ملاقات کرده اند، هر دو زن گفتند که شک دارند که شکاف جنسی واقعی اوتیسم کمتر از آن چیزی است که داده ها نشان می دهد.

خانم گسنر گفت: «آنها تعداد دختران اوتیسمی را ارزیابی نمی کنند. “آنها در حال ارزیابی تعداد دختران اوتیسمی هستند که ما پیدا می کنیم.”

در بررسی سال 2017 بر روی ده‌ها مطالعه، محققان بریتانیایی تخمین زدند که نسبت جنسی واقعی نزدیک‌تر به 3 به 1 است. برخی از نظرسنجی‌های آنلاین که شامل افرادی می‌شود که خود تشخیص داده‌اند نشان می‌دهد که انحراف مردان به زنان حتی کمتر است.

اگرچه اوتیسم بدون شک در دختران کمتر تشخیص داده می شود، اما اکثر کارشناسان می گویند که در پسران شیوع بیشتری دارد. اوتیسم ریشه‌های ژنتیکی قوی دارد و برخی مطالعات نشان داده‌اند که تفاوت‌های جنسی ممکن است حداقل تا حدودی ناشی از تفاوت‌های بیولوژیکی ذاتی باشد. به عنوان مثال، دختران مبتلا به اوتیسم تمایل دارند جهش های ژنتیکی بزرگتری نسبت به پسران داشته باشند. دکتر پلفری گفت که دختران ممکن است به یک “ضربه ژنتیکی” بزرگتر نیاز داشته باشند تا تحت تاثیر قرار بگیرند، احتمالاً به این دلیل که آنها حامل عوامل ژنتیکی محافظ هستند.

تغییر جمعیت شناختی اوتیسم به جنسیت محدود نمی شود. نسبت کودکان غیرسفید پوست مبتلا به اوتیسم نیز در دهه گذشته به سرعت افزایش یافته است. در گزارش جدید CDC، نرخ اوتیسم در میان کودکان 8 ساله سیاه‌پوست و لاتین تبار برای اولین بار از کودکان سفید پوست پیشی گرفت.

دکتر Onaiwu گفت: “اوتیسم چیزی بود که برای پسران سفیدپوست کوچک اتفاق می افتاد، و گاهی اوقات آن پسران سفیدپوست کوچک به برنامه نویسان Trekkies یا Silicon Valley بزرگ می شدند.” “این برای بقیه اتفاق نیفتاد – اما این اتفاق افتاد.”

صوتی تولید شده توسط کیت وینسلت.